Стровија Фестивал Прв Ден | Strovija Festival - Day 1 (12.09.25)
Photos by: Sara Bogoeva Убавината на неофицијалните фестивали е немањето лимит. Никаде не се брза, и сѐ се случува во свое време, а кога мора да се држиме до правилата во градските агенди, ретко е да се слушнат вакви концерти во доцните часови. Во Стровија, бидејќи не пречевме на никој и ја изгубивме перцепцијата за време, сѐ изгледаше поинаку. Иако во природа времето тече различно отколку во градот, нашите тела навикнати на хаос го чувствуваат контрастот, затоа слушањето на ваква музика во доцните саати и ваква атмосфера, нуди сосема ново искуство.
Првиот ден на фестивалот, програмата почна неколку часа подоцна од планираното. Никој не доби желба да се пожали, на сите ни одговараше идејата на непостоење на време. Првиот настап беше соло проект на Алекс Галевски – Warm Hands – Акустичен сет кој не воведе во топлината и енергијата која следеше. Прекрасен почеток за целиот настан. По Алекс, настапи младиот нов и успешен бенд од Кочани – Корка. Створија прекрасен интензитет и ги натераа сите да станат, да танцуваат и да влетуваат во шутки, кревајќи ја атмосферата со својата младешка енергија.
А потоа, по полноќ:
Лука И Благојче од Член 16 | Luka and Blagojche from Chlen 16
Член 16
Нов, штотуку појавен бенд на сцената. Ова им беше само втор настап, а веќе уште од самиот почеток ја прикажаа својата реткост. Не е вообичаено да се најде бенд без гитара на нашата сцена во моментот, па ова дојде како нова свежина. Од старт сфаќаш дека не звучат како никој друг. Составени од синт, бас и тапани, на почеток се чинеше како нешто да недостасува во тапаните или како да не прават многу, но токму тоа им даде простор на другите 2 инструменти да се развијат. Басот румореше од земјата, синтот дивееше а со тек на време и тапаните го најдоа својот пулс.
Музиката звучеше вознемирувачки – збор што веднаш ми дојде на ум додека слушав. Длабока и евокативна. На почетокот имаше вокали со ефекти од Лука (синтисајзер), додека лудиот бас-ритам на Марко и тапаните на Благојче создаваа површина за манијакалниот вокал целосно да се изрази. Звучеше како гласовите во твојата глава да одекнуваат во умот, со синтови што излудуваат во позадина. Во еден момент слушнав викот на „Нејќам“, што уште повеќе ја засили идејата за тие доцноноќни гласови што фунцкионираат во твојата свест, додека се обидуваш да изгледаш нормално, но си совладан од хаосот внатре. Поп-културна референца што можам да ја направам за секој да разбере, е Тепачки Клуб (Fight Club) — сцените кога нараторoт не може да заспие и талка низ ноќта, борејќи се со сопствените демони.
Музиката беше совршено погодна за доцноноќна сесија. Темното, ѕвездено небо над планината Даутица, и жедните души за музика што се собраа да слушаат нови звуци кои ќе ги инспирираат да постојат. Кон крајот на нивниот настап, отсвирија тешка, длабока трака со вокал на Марко. Со силна емоција и болка во гласот, ја напуштија сцената за да му отстапат место на следниот бенд.
(точка) ком | (tochka) kom
(точка) ком
Бенд кој во изминатата година доби своја целосна форма. Она што започна како чиста импровизација меѓу тројца музичари, сега прерасна во целосен бенд со веќе компонирани траки. На нивните неколку последни настапи еден од нив на фестивалот Сепак Се Врти во Скопје, веднаш по силно невреме со целата енергија од бурниот ден и својата музика нè доведоа до трансцендентална состојба. Токму тој настап беше и искрата што ги донесе да свират на фестивалот во Стровија.
Излегоа на сцена околу 1:45, тивко појавувајќи се на сцената – започнаа. Бенд кој е вистинско задоволство за љубители на ритам, трио со два сета тапани. Од самиот почеток беа енергични, донесувајќи го својот динамичен краутрок звук. Многу бендови кога настапуваат во живо ствараат некакво колективно искуство – нешто заедничко за танцување и забава. Кај точка ком е спротивното, тие отвораат простор за нешто многу лично. Повторливите тапани, нивното удвојување, создаваат ритам кој извлекува од физичкото постоење. Пренесенуваат во друга состојба, секој од публиката е во различен аспект на нивното себство. По својата патека, со своето патување. Слободно може да се патува било каде додека гласот на Мартин полека лебди над сето тоа, со стихови кои секогаш допираат длабоко во душата.
Токму текстовите во точка ком го создаваат колективниот момент. Додека музиката му дозволува на секој да отплови во своја насока, зборовите нè поврзуваат, нè потсетуваат дека дури и кога сме изгубени во одвоени патувања, сè уште сме овде, заедно.
Ретка е можноста да стоиш во шума, доцна навечер, и да слушаш таква ритуална музика.
Доцниот крај на првата вечер нѐ остави задоволни и исполнети, чекајќи го следниот ден и новите настани.
The beauty of having unofficial festivals is the time. You’re never rushed, everything happens as it happens. The rarity of getting these kinds of concerts in the late-night hours is becoming bigger. Here, since we mind no one and we’ve lost perception of time, it felt different. Even though in the mountains the perception of time is not the same as when you’re in the city, our bodies that are used to the city can feel the difference, and listening to this kind of music in the intimate hour gives a whole new experience.
The first day of this festival, the event started a few hours later than anticipated. The people in the audience didn’t mind listening to the sound checks, since everyone was scattered across the village, just doing their own thing in nature. The first artist to perform was the new solo project of Aleks Galevski – Warm Hands. A great opening for this kind of event, with a slow acoustic set to ease us into the warmth we were about to experience. After Aleks, the young and very successful band from Kochani - Korka performed. They brought a great intensity and got everyone up, dancing and going into mosh pits, raising the energy with their youthful vibe. And then, after midnight:
(точка) ком | (tochka) kom
Chlen 16
Chlen 16 are a new band that just came out on the scene. This was their second gig so far, and they simply showed their rarity from the very beginning of the concert. It’s not usual to find a band without a guitar on our scene at the moment, so this felt like a breath of fresh air. From the start you realize they don’t sound like anyone else. They had synth, bass, and drums. At first it felt like the drums weren’t doing much, or that something was missing, but the rest of the instruments had just enough space to bring themselves in. The bass rumbled from the ground up, the synth spun wildly, and in time the drums found their own pulse.
The music was haunting – a word that immediately came to mind while listening to the band. It was really evocative and deep. At first there were vocals with effects by Luka (synths), while the crazy bass line (Marko) and drums (Blagojche) gave a surface for the manic vocal to fully express itself. It sounded completely like the voices inside of you resonating in your mind, with the synths spiraling in the background. At one moment I remember hearing something in the lyrics that sounded like Nekjam (meaning I don’t want), which gave even more of the vibe of late-night voices working into your head while you’re trying to appear normal, but are overtaken by the chaos inside. A pop culture reference I can make, so anyone can understand, is Fight Club — those scenes where the narrator couldn’t sleep and drifted through the late-night hours, fighting with his own demons.
The music was extremely fitting for an after-hours session. The dark, starry skies above the Dautica mountain, and souls thirsty for music, gathered to hear new sounds that would inspire them to exist. Toward the end of their performance, a deeply heavy track was played with Marko on vocals. With deep emotion and pain in his voice, they left the stage for the band after them.
Лука и Марко од Член 16 | Luka and Marko from Chlen 16
(tochka) Kom
A band that has already grown deeply over the past year. What began as pure improvisation between three musicians has now become a full band with its own tracks. In their last few gigs, one of them at the Sepak Se Vrti festival in Skopje, right after a wild storm they carried us into a transcendental state through the energy of the day and their music. That performance was also the spark that led them to play at the Strovija festival. And I’m really glad I had the honor to hear two of the most innovative bands on the scene, one after the other. Especially important, I’ll say it again — all of this happened after midnight.
When they came on stage around 1:45, the three of them just walked up and began. A delight for rhythm enthusiasts: a trio with two drum kits. From the start they were energetic, coming in with their krautrock drive. Many bands, when heard live, create a collective experience. Something to dance to, to share fun together. With (tochka) kom it’s different. They bring something personal. The repetitive drum, the doubling of it, giving off this crazy rhythm that pulls you out of being physically present. You enter another state, and everyone in the audience is also taken into their own. Each one has their own trip, their own place to go. You’re free to be carried anywhere, while Martin’s voice slowly floats over it, with lyrics that always cut deep into the soul.
The lyrics are what create the collective moment. While the music lets each listener drift off in their own direction, the words tie us together, reminding us that even when we are lost in separate journeys, we are still here, together.
It’s rare to be able to stand in the woods at night and hear such ritualistic music.
