Есенска свирка на „heavenphetamine“ во „Ла Кања“ | Autumn Gig by heavenphetamine at La Kaña (27.09.25)
За јапонското дуо „heavenphetamine“ немав чуено премногу. Освен тоа дека два пати биле да свират во Скопје и биле „супер“ и „одлични“. Толку. Ама тоа ништо не ми значеше. Затоа сакав да ги слушнам во култниот локал „Ла Кања“ во Старата скопска чаршија, свирка организирана од газда Змејко со помош на Ѓорѓи Јаневски од „5060“, како финиш на нивната тура низ Балканот и Македонија.
Самото име „heavenphetamine“, очигледна споенка од „рај“ и „амфетамин“, дополнително ме натера да пуштам нивниот Бендкемп (bandcamp) (омилената музичка платформа) и да отворам уво за нивниот звук. И, да сфатам дека, прво, нивниот прв долгосвиречки албум „The Sun on a Winter Day“ е снимен во Киев среде воздушните напади и прекини на струја во Украина, а, второ, се работи за музичко дуо што е блиску до мојот сензибилитет на рокенрол-електронски-психоделични „патувалки“. Затоа изгасив Бендкемп-от, бидејќи ако ги преслушам и се навлечам на некоја од траките, после на концерт ќе очекувам да ми ја свират таа или онаа, па нема да биде тоа спонтано патување. Ќе се туфкам во место. Во очекување, дека нешто треба да се случи. Баталив!
Она што во старт не ми се допадна за свирката, е тоа што есента си донесе дожд, а дождот по автоматизам ги сели свирките внатре во „Ла Кања“, наместо да ги осетиме како што треба прилепени на импозатниот ѕид на Чифте Амам, каде воедно беа најавени експериментални филмови од јапонскиот режисер Тошио Матсумото. Јбг. Тоа е тоа. Внатре, стиснати, гужва, само главата можеш да ја мрдаш. Не дека не сме навикнати на свирките по мали клубови или омилените „дупки“ низ градов, туку сум екстровертна личност што сака танц! Да се губам во играње. Еден стар чичко со побелена брада викаше „Танцот е активна медитација. Кога танцуваме, одиме над просторот, над мислата, над умот, над нашата индивидуалност“. Се сложувам. Сакам да летам. Брливо. Без заддршка на време и простор! Виуууууууу, бабаууууу, џагаууу!
Музиката на „heavenphetamine“ е таа што го спаси овој недостаток на есенско-зимскиот ноќен и концертен живот на Скопје. Хироки Ода (синтисајзер/вокали) и Сара Ода (тапани/вокали) свират музика која истовремено е прецизна и непредвидлива. Организаторот на настанот пиша: „Ги синхронизираат тапаните со електронски синт секвенци и луп педали, создавајќи хаос од дисциплина и слобода во кој се раѓаат композиции што пулсираат како техно, но задржуваат панк енергија и органски звук“. Се сложувам и со него. Исто како со побеленото старче полно мудрости за нас танцувачите.
Јапонците почнуваат нежно, бавно, ама потоа ритамот на тапаните на Сара убрзува. Во меѓувреме, и Хироки почнува со мелодичен интимен вокал и суптилно свирење по сајзер, ама после динамиката расте. Двајцата истовремено ја движат динамиката, ја растат, ја кулминираат во екстатичен крај. Траката знае да трае, и трае, и трае. „Патувалката“ си вози по 6-7-8-9 минути... Што, мене апсолутно ми одговара! Тоа го имаат „уиграно“ до ниво на формула, ама не во вид на генерична трака, туку музиката „дише“ со повеќеслојност и живот. Во овој музички универзум (краут, психоделија, пост-панк, есид хаус), жанрот е само хемиска состојка за дожувување и препуштање. Тамам. Уште ако беше надвор, или на пошироко - тогаш ќе можевме да збориме за нешто вонсериско. Се надевам ќе ги фатам и во таква варијанта, зашто треба!
Свиреа саат, или саат и кусур. Не знам точно, зашто не погледнав на саат, што е добар знак. После се дружевме со Хироки пред „Ла Кања“. Муабетевме, од сè по многу. Ми делува на приземен момак, што сака да скита, да свири и да заедничари. Да живее за настапи, биле тоа сквотови, биле тоа фестивали.
На прашањето што ќе прават откако заврши турнејата, Хироки возврати:
„Не заврши! Сега одиме за Франција, Холандија, Белгија, Италија, Словенија, Унгарија... Нашиот живот е на турнеја“.
Потоа двајцата Јапонци со инструментите на рамо исчезнаа во темниците. Ги снема, додека ние останавме да дремеме пред „Ла Кања“. Кога дојдов дома, освен што пуштив нивна музика, наскоро видов што „heavenphetamine“ пишале на Инстаграм:
„Во нашата музика ја вложуваме сета топлина од луѓето што сме ги сретнале на нашите патувања, убавината на природата што сме ја виделе, карактерот на градовите, историјата што сме ја научиле, како и војните и масакрите што сè уште се случуваат денес - и го носиме тој звук во твојот град“.
I hadn’t heard much about the Japanese duo “heavenphetamine”. Only that they’d played in Skopje twice before and were described as “great” and “excellent.” That didn’t mean much to me. So I wanted to hear them myself — in the legendary venue La Kaña in Skopje’s Old Bazaar, at a gig organized by owner Zmejko with the help of Gjorgji Janevski from 5060, as the final stop of their tour across the Balkans and Macedonia.
The name heavenphetamine — an obvious blend of “heaven” and “amphetamine” — pushed me to open their Bandcamp (my favorite music platform) and tune in to their sound. And I found out that, first, their debut full-length album The Sun on a Winter Day was recorded in Kyiv amid air raids and power outages in Ukraine. And second, that this is a duo whose sound is close to my own sensibility — rock-electronic-psychedelic “trip music.” So I turned Bandcamp off. Because if I listened and got hooked on a specific track, I’d go to the concert expecting them to play that one — and it wouldn’t be a spontaneous journey anymore. I’d just be stuck in place, waiting for something to happen. Screw that.
What I didn’t like from the start was that autumn brought rain, and rain automatically moves the gigs indoors at La Kaña, instead of letting us experience them the way they were meant to be — pressed up against the imposing wall of Čifte Amam, where experimental films by Japanese director Toshio Matsumoto were also announced. Oh well. That’s how it is. Inside, packed tight, crowded — you can barely move your head. Not that we’re not used to small-club shows or our favorite “holes” around the city, but I’m an extrovert who loves to dance! To lose myself in movement. An old man with a white beard once said: “Dance is active meditation. When we dance, we go beyond space, beyond thought, beyond mind, beyond our individuality.” I agree. I want to fly. Restlessly. Without any restraints of time and space! Viuuuuuu, babauuuuu, džagauuuu!
The music of heavenphetamine is what saved this downside of Skopje’s autumn-winter nightlife and concert season. Hiroki Oda (synth/vocals) and Sara Oda (drums/vocals) play music that is both precise and unpredictable. The event organizer wrote: “They synchronize drums with electronic synth sequences and loop pedals, creating chaos out of discipline and freedom — where compositions are born that pulse like techno but retain punk energy and an organic sound.” I agree with him too. Just like I agree with the bearded old man full of wisdom for us dancers.
The Japanese duo starts gently, slowly, but then Sara’s drumming picks up pace. Meanwhile, Hiroki begins with a melodic, intimate vocal and subtle synth work — but then the dynamics grow. Both of them shape and build that dynamic together, culminating in an ecstatic finale. A track can last, and last, and last — 6, 7, 8, 9 minutes… Which suits me perfectly! They’ve “worked that out” to a formula, but not in a generic way — the music breathes with layers and life. In this musical universe (krautrock, psychedelia, post-punk, acid house), genre is just a chemical ingredient for experience and surrender. Perfect. If only it had been outdoors, or in a bigger space — then we could be talking about something truly extraordinary. I hope I catch them in such a setting next time, because I need to!
They played for about an hour, maybe a bit more. I’m not sure exactly, because I didn’t check the time — which is a good sign. Afterwards, we hung out with Hiroki outside La Kaña. We talked about everything and anything. He struck me as a grounded guy who loves wandering, playing, and sharing. Someone who lives for live shows — be it in squats or at festivals.
When I asked what they planned to do after the tour ended, Hiroki replied:
“It’s not over! Next, we’re heading to France, the Netherlands, Belgium, Italy, Slovenia, Hungary… Our life is on tour.”
Then the two Japanese musicians, instruments on their shoulders, disappeared into the night. Gone, while we remained lingering in front of La Kaña. When I got home, besides putting on their music, I soon saw what heavenphetamine had posted on Instagram:
“In our music, we pour all the warmth of the people we’ve met on our journeys, the beauty of the nature we’ve seen, the character of the cities, the history we’ve learned, as well as the wars and massacres still happening today — and we bring that sound to your city.”
