Królestwo - Patho Jazz (Independent release, 2024)
The review will be a part of a list for Polish Jazz, coming soon | Рецензијата ќе биде дел од подолга листа за Полски Џез која доаѓа наскороБенд кој започна со мат-рок, пост-панк, нојз, и Полскиот музички стил Јасс (yass) кој се појавил во 80-те на авангардната Полска сцена, објаснувајќи ја фузијата на жанрови (особено џез, импровизирана музика, панк, рок и фолк).
Ова е третото издание на овој квартет, и досега е најџезерското, додека првите два албуми се генерално мат-рок и пост-панк. Ова издание започнува со чист звук, оној за кој се користи изразот “ги гали деловите на мозокот кои инаку не може да се достигнат”. Икслучително чистиот микс на албумот веднаш создава одредена слика за што треба да се очекува. Се е поставено на свoето место, таму каде што треба да биди. Се состои од длабока и екстремно чиста бас линија, чиј звук на некој начин дава стабилност – стабилност која е потребна за суштествено постоење. Додека тапаните не влегуваат веднаш во некаков хаос и не преземаат главна улога во звукот, туку се присутни само онолку колку што треба: минималистички, но со одличен ритам.
Бендот се состои само од четворица членови – контрабас (Себастиан Герц), тапани (Павел Руки), синтисајзер (Јоана Кухарска), и пијано, Роудс пијано, синтисајзер и гитара (Макс Бјалисток), додека на овој албум имаат и неколку гости кои додаваат за албумот да биде повеќе Џез – труба (Давид Липка), саксофон (Патрициј Темпска), кларинет и бас кларинет (Роберт Добруцки)
Дрон-звуците од синтисајзерите се речиси постојано присутни во позадина, додека дувачките инструменти полека се појавуваат. Во еден момент се појавува издисторзиран звук, со труба над него. Звучи прекрасно, бидејќи ретко може да се чуе нешто такво. Трубата, и мрачниот дисторзиран звук создаваат чувство на дуалност, не знаеш кон кое чувство би треба да се наклониш повеќе. Дали да ги ослободиш темните, демонски делови од себе, оние кои бараат да излезат, или да и дозволиш на разиграната весела страна да преовладува, додека душата ти е милувана до звукот на трубата.
Дуалитетот е таму во поголемиот дел од албумот. Се чини како да има една целосна џез нумера која си тече, а во исто време паралелно оди и друга хаотична и мрачна сила. Телото се движи со џезот, додека умот е во спирален хаос од останатите звуци.
Ова е најескперименталното а во исто време нај-склопеното нешто што сум го слушнала. Албум кој треба да се слуша седејќи, да се биде сам со звукот за да може целосно да се впие. Секоја трака си има свое време на градење и секоја од нив е приказна сама за себе. Со сите нив си однесен од еден свет во друг, но во исто време тие светови се јасно и длабоко обликувани. Места на кои времето не постои, а единствениот тек е оној од инструментите и звуците кои ги создаваат.
Преку албумот се искажува толку многу, а сепак не е кажан ниту еден збор. Дури и тоа кое е кажано, не е создадено од нив самите, туку само отвораат простор за твојот сопствен глас да говори внатре, воден од убавината и интензитетот на звукот.
A band that originally began through math-rock, post-punk, noise, and the essentially Polish term Yass (jass), which arose in the ’80s in the avant-garde Polish scene, explaining the fusion of genres played together (especially jazz, improvised music, punk, rock, and folk).
This is the third release of this quartet, and it’s the most jazzy one they’ve put out so far. Their first two LPs lean more toward math rock and post-punk. In this release, it begins with a clean sound—the kind people say tickles parts of the brain that can’t normally be reached. The extremely clear mixing immediately gives a sense of what’s to come. Everything just falls into its right place. It contains a deep, very clean bassline, a sound that somehow gives stability—the ability to exist. The drums don’t rush into chaos or dominate everything; they’re there just as much as they should be: minimalistic but with great rhythm.
Since the band consists of only four members—double bass (Sebastian Goertz), drums (Paweł Rucki), synthesizer (Joanna Kucharska), and piano, Rhodes piano, synthesizer, guitar (Max Białystok)—on this album they’ve brought in a few guests who add to the jazz feeling: trumpet (Dawid Lipka), saxophone (Patrycja Tempska), clarinet and bass clarinet (Robert Dobrucki).
The drone sounds of the synths are almost constantly present in the background, while the wind and brass instruments slowly emerge. At one moment there’s a combination of a distorted sound with a trumpet layered over it. It sounds wonderful, because it’s rare to hear something like that. The jazzy trumpet against the dark, distorted texture gives a strong sense of duality, making it hard to choose in which feeling to lean into. Do you bring out the dark, demonic parts of yourself, the ones that scream to come alive? Or do you let yourself be playful and fun, while your soul is being caressed by the sound of the trumpet?
Most of the album carries this duality. It feels as if a jazz track is happening, but at the same time another chaotic, noisy force is running alongside it. Your body moves with the jazz, but your mind is being swirled by the other sounds.
This is the most experimental yet most put-together thing I’ve ever heard. It’s the kind of listen you need to sit with and fully absorb, just letting the sound itself overwhelm you. In every track, they take their time to build toward what’s coming. Each track is its own story. With each one, you’re carried from one world to another, but every world feels deeply and vividly shaped. It’s a place where time doesn’t exist, where the only flow is the flow of instruments and the sounds they make.
So much is said with this album, without a word spoken. Even the things that are said don’t feel like they were created by the band themselves; it feels like they open a space for your own voice to speak inside, carried by the beauty and intensity of sound.