Burial - Comafields / Imaginary Festival (Hyperdub, 2025)
Буриал (Burial) секогаш успева да ја долови емоцијата на најосамените и најчуствителни луѓе. Додека сите успеваат да уживаат, да се возбудат за она кое доаѓа, да заборават на се околу себе – оние кои ја осеќаат музиката на Буриал (Burial) се баш тие кои не можат така лесно да се издигнат нас се што се случува. Меланхоличните, длабоко емоционалните. Со новото ЕП (EP), повротно успева да го достигне тоа.
Самото слушање те доведува до чувство на нурнување длабоко во себе. Да постоиш во трулоста и во осаменоста. Во делот од себе кој вреска за внимание, љубов, помош. А во позадина секогаш има некој нежен играчки ритам. Многу одговара за рејв-културата. Не можам за искуствата на другите, но за мене од секогаш било место каде што сум можела да нурнам во себе. Со темнината наоколу, музика како таа што Буриал (Burial) ја користи за позадински звук – а напред, вокал кој вреска, со тежок глас и со густина која стои зад него.
Музиката те тера да постоиш во својата длабочина, не надвор со сите други. Телесно си опкружен со луѓе, но преку ритамот и движењето, телото само се движи доволно за да те одржи во внатрешноста. На моменти, миксот на вокалот ме потсетува на нејасноста со која твојата надворешност би зборувала, а внатре, умот е на друго место, се уште истражува и се обидува да комуницира само со себе.
Првата трака Кома Филдс (Coma Fields), е составена од неколку делови. Се менува од еден во друг дел, но сепак задржува иста енергија. Ми се допаѓа транзицијата која те носи од некое електронска енергија, кон нешто внатрешно и органско. А на крајот повторно се враќа на земската атмосфера, на танцувачкиот ритам кој те потсетува дека е време да се вратиш назад во реалноста.
Втората трака Имаџинари Фестивал (Imaginary Festival), започнува со скршен бит. Се појавува маглив синт во комбинација со добро-познатиот искршен ритам на Буриал (Burial). Одеднаш, испрекинати звуци и суптилни длабоки дишења кои се појавуваат од време на време. И самиот наслов ја објаснува состојбата на умот – кога самиот мораш да создадеш атмосфера на фестивал во главата, кога едноставно сакаш да избегаш од цела тежина и тврдина околу тебе. Само пушташ музика, и играш. Сам, во темница, дома, било каде. Само да бидеш способен да се изгубиш во звукот и да заминеш било каде.
Оваа трака, како и многу други од Буриал (Burial), содржи загушен вокал кој звучи како внатрешен глас. Полека исчезнува, како манијакален шепот. А во средината се појавуваат чисти и гласни звуци, баш како манијакална состојба.
Како што кажав претходно, ова е за длабоко перцептивните души. За оние кои ја користат музиката како бегство, оние кои не можат без неа. За тие кои преживуваат на неа.
Burial always manages to catch the feeling of the most lonely and emotional people out there. While the whole crowd manages to enjoy, to get excited about what’s to come, to be able to forget about everything in the world—the enjoyers of Burial’s music are the ones who aren’t able to rise above everything else happening. The melancholics. The deeply emotional people. In his new singles, he manages to do the same.
Just by listening, you get the feeling of what it’s like to dive deep into yourself. To sit in the rotting feeling and the loneliness. That screaming part of you that calls for help, for attention, for love. And in the background, there’s always that dancey feeling. I think this is very true for rave culture. I can’t talk about the experience of other people, but for me, it's always been the place where I can go deepest into myself. You’re surrounded by darkness, wonderful music—like the kind Burial puts in the background of all his tracks—while in the front, a screaming vocal rises, heavy in the voice, carrying something dense above it.
The music makes you feel like you're inside yourself. You're not out there in the world with everyone else. You're physically surrounded by people, but with the repetition and the movement of the music, your body just moves enough to bring you inward. To try to see what’s going on inside. Sometimes, the mixing of the vocal reminds me of the unclarity of how your outside self would speak—while inside, your mind is somewhere else, still exploring, still trying to communicate with itself.
The first track, Coma Fields, consists of a few parts. It shifts from one thing to another, yet somehow holds onto the same feeling. I like the transition—from a more electronic surface into something that feels more internal—and then, by the end of the track, it returns to that atmosphere, that dancey beat, that moment where you remember you exist outside and have to come back to it.
The second track, Imaginary Festival, starts with a broken beat. There’s this unclear synth sound, combined with the broken rhythm so well-known in Burial’s work. Those sudden, chopped parts of sound. Deep breathing from time to time. The fading vocals that appear and disappear. Even the name of the track explains the mind state—when you have to create the festival in your head. When you just exist there and want to get away from all the heaviness and hardness around you. You just press play and dance—alone, in the dark, in your room, wherever. Just to be able to lose yourself in the sound and go somewhere.
This track, like most of Burial’s, holds that vocal that sounds like the inner voice. Slowly fading. Like a manic whisper, telling you how the outside should behave. And in the middle of the track, random sounds show up—it feels exactly like a manic state—while the vocal hums in the front, just trying to calm the working mind.
That’s why I said earlier—it’s for the deeply perceiving souls. The ones who use music to get away. The ones who need it to survive. The ones who survive on it.