The Local Blue Live at Kotur (25.12.25)
Photos By Nikola Atanasov - Deus
Преведено на Македонски од Исток Улчар | Translsted in Macedonian by Istok Ulchar The Local Blue е состав кој треба да се остави да свири без ограничување. Почетокот на нивните настапи е секогаш заемнo конектирање, тоа е вовед, начин на поврзување меѓу нив. Од перспектива на слушателот, исто така, делува удобно затоа што е бавно вовлекување во концертот, без нагол влез. Обично, на публиката ѝ треба некаков вовед. Атмосферата надвор од просторот е различна, а кога ќе влеземе внатре, ни треба време и нам да влеземе во наш елемент, за да можеме да ги доведеме нашите себства во звукот и да се стопиме со него. Особено кога слушаме ваква музика.
По некое време, сé веќе почна да си доаѓа на свое место. Публиката полека влезе во хармонијата на музиката, а психоделичните тонови го исполнија малиот подрум на Котур, со сите светла светејќи сино, бојата помогна во задлабочувањето на халуциногеното расположение што го добивавме од звукот. На почетокот, тапанарот (Кристијан Новковски) свиреше силен, искршен ритам; басот (Мартин Џорлев) држеше рамномерна, но воодушевувачка бас линија; гитарата (Кристијан Савиќ) следеше со ритмички линии, додека саксофонот (Нинослав Спировски) додаваше слој од мелодија. Малку потоа, тие влегоа во психоделична состојба, која на моменти делуваше медитативно; повторливите и долги краутрокерски звуци што често ги вадат на сцена, го ставаат човека во онаа состојба на губење перцепција за време и за простор.
И така изгубен, човек може само да се стопи во синилото. Ако се оставиш доволно, без прекин, без да размислуваш надвор од просторот во кој си, патувањата кон внатрешноста на умот и на телото можат да започнат. Тапанарот често се нурнуваше во длабоки, ритуалистични звуци, на моменти зазвучувајќи како шамански Follakzoid, додека комбинаирани со длабокиот, повторлив бас, исто така се доби впечаток на состави како The Oscillations и The Heliocentrics. Гитарата беше убаво поставена со меки, привиденични звуци, правејќи ја имагинацијата пожива, додека саксофонот само ти одѕвонува низ главата за време на целото возење. Енергијата беше задржувана целиот час и половина, луѓе од публиката додаваа кон искуството со играјќи слободно. Во еден миг, ги затворив очите и личеше како гитарата, со звукот, може да донесе малку сонце од некаде. Беше искуство што ти го отвора умот кон целосно слободна состојба, отворен да патуваш и да се доведеш себеси каде и да посакаш.
The Local Blue are a band that should be left to play without a limit. The beginning of their performances is always the catching on with each other, it’s an intro, a way of connecting with each other. From a listener’s perspective, it also feels comfortable because it’s a slow easing into the concert, without sudden going in. Usually, the audience needs some intro. The atmosphere is different outside of the venue, and when we go inside, we also need time to get ourselves into a state of our own, to be able to bring our beings into the sound and melt away with it. Especially when listening to music like this.
After a while, everything already started to fall into place. The audience slowly got into the harmony of the music, and the psychedelic tones filled the small basement in Kotur, with all the lights being blue, the color helped in deepening the hallucinogenic vibe we were getting from the sound. In the beginning, the drummer (Kristijan Novkovski) played a strong, broken rhythm; the bass (Martin Dzorlev) held a steady but mind-boggling bass line; the guitar (Kristijan Savikj) followed with rhythmic lines, while the saxophone (Ninoslav Spirovski) was adding a layer of melody. A while after that, they got into the psychedelic state, which at moments seemed meditational; the repetitive and long krautrock sounds they often bring on stage put one into that state of losing perception of time and space.
And while being lost there, one can just melt into the blue. If you let yourself go enough, without interrupting it, without thinking outside of the space where you are, the travels toward the insides of the mind and body can begin. The drummer was often diving into deep, ritualistic sounds, at moments making it sound like shamanistic Follakzoid, while combined with the deep, repetitive bass, it also gave the vibe of bands like The Oscillations and The Heliocentrics. The guitar was nicely laid with soft, trippy sounds, making the imagination more vivid, while the saxophone just echoes around your head during the whole ride. The energy was being held for the whole hour and a half, people of the audience were adding to the experience with free dancing. At one moment, I closed my eyes and it felt like the guitar, with the sound, could bring some sun from somewhere. It was an experience that opens your mind into a completely free state, being open to travel and bring yourself wherever you want.
