Avantdale Bowling Club - Avantdale Bowling Club (Self-released (Years Gone By), 2018)
Оваа рецензија е дел од серијата посветена на албуми што оставиле длабок траг — премногу значајни за да останат игнорирани, дури и години по нивното објавување | This review is part of our series revisiting albums that made us feel too deeply to ignore — even years after their release.Општопозната е изреката - Не суди ја книгата по својата корица. Е, во светот на музиката, оваа изрека може да биде доста контрадикторна. Насловната страница на албумот, познатиот album cover, е процентуално од големо значење за дали на некој албум ќе му дадеме шанса за да го ислушаме, посебно во оваа ера на бомбардирање со информации. Како и штандовите, излозите, ѕидовите, така и интернет просторот пробува со своите шари да го привлече твоето внимание и да тропни по твоето ушно тапанче. Лизгаш и лизгаш по глувчето, посетуваш виртуелни излози и продавници, и наеднаш веќе го имаш создадено својот вкус, го пронаоѓаш своето столче во меѓупросторот на светот на слушателите на музика. И постануваш копач, трагач, уживател, бркајќи го змејот, барајќи го идеалниот звук, тежнеејќи по првото чувство од слухот на првата нота, чувството на зависност и идеалниот звук. А, во меѓувреме евоулираш и заедно со тебе евоулира музиката, се ослободуваш од ланците и границите на звукот и почнуваш да слушаш, се запознаваш со фузии, спојки од повеќе жанрови кои или ти ја будат креативност и ти го засладуваат нивото на допамин, или ти се згадува од сквернавењето на два идеални жанрови во некоја лоша комбинација. Некогаш ќе откриеш комбинација од твоите омилени жанрови и како лимонада на жешко време, ќе ти ги заслади сите пориви.
Јас од матната вода решив да го извадам Water Medley од Avantdale Bowling Club. Спој од џез и рап, сниман со бенд во живо, веќе четврта година по ред ми ги разладува градските, летни ноќи.
Приказната отприлика течи по овој распоред: Минаа години и сеуште сум без скршен денар. Лажните другари ги однесе матната вода, а старото куче се врати дома. Ја користам мојата пауза за чај, слушајќи го маршот на Квинси.
Позади бруталзимот на насловната страница, корица, се наоѓа склоп на џез хоп кој уште при првото слушање ќе ви привлече внимание. Дали тоа било, бендот со своите инструментални умешности или специфичниот британски/австралиски/новозеландски акцент, албумот ќе ги задоволи сите ваши сетила.
Уште едно лето кое му го посветувам на албумот кој ми го спаси животот!
Man: Hey boy, say something
Boy: Um, what should I say?
Man: Um ... I-I don't know
Boy: I don't know? Okay. I don't know
Man: What don't you know?
Boy: Shut up
Man: What's life?
Boy: Um, a magazine
Man: A magazine?
Boy: You're supposed to say "how much?"!
Man: Oh, uh, how much?
Boy: Seven cents
Man: Seven ce--
Boy: Now say "I've only got--," Now say "I've only got six."
Man: Oh, I've only got six cents
Boy: That's tough
Man: What's tough?
Boy: Life!
Man: What's life?
Boy: A magazine
Пијте вода, пијте многу вода!
Преведено на Англиски од Ирена Стевановска | Translated in English by Irena StevanovskaThe saying – Don’t judge a book by it’s cover is very well known. Well, in the world of music that phrase can be pretty contradictory. The album cover plays a significant role in whether you’re going to give a listen to an album, especially in an era of information overload. Just like market stands, shop windows and walls, the internet space tries to grab your attention with all of its colourful patterns, and to knock on your eardrum. You scroll everywhere, wandering through virtual shop windows and storefronts, and before you know it, you’ve already developed a taste. You’ve found your place in the in-between of the world of music listeners. You become a digger, a seeker, an enjoyer, chasing the dragon, searching for the ideal sound, longing for the feeling of hearing the first note, the feeling of addiction and the perfect sound. In the meantime, you evolve, and the music evolves together with you. You free yourself from the chains and the borders of sound, and you begin to truly listen. You discover fusions, genre blends that either awaken your creativity and sweeten your dopamine levels, or utterly disgust you of their desecration of two perfect genres mashed into a bad mix. Sometimes, you would stumble upon a combination of your favorite genres and, like lemonade on a hot day, it will satisfy your cravings.
From the murky waters, I decided to pull out Water Medley by Avantdale Bowling Club. A bland of jazz and rap, recorded live with a band, for the fourth summer in a row, it’s been cooling down my urban nights.
The story goes like this: Years have passed, I’m still broke. Fake friends were washed away by the murky water, and the old dog came back home. I used my tea break to listen to Quincy’s march.
Behind the brutalism of the album cover, lies a jazz-hop structure that grabs your attention from the very first listen. Whether it’s the band’s instrumental skills or the distinct British/Australian/New Zealand accent, this album will satisfy your senses.
Yet another summer I’m dedicating to the album that saved my life.
Man: Hey boy, say something
Boy: Um, what should I say?
Man: Um... I-I don’t know
Boy: I don’t know? Okay. I don’t know
Man: What don’t you know?
Boy: Shut up
Man: What’s life?
Boy: Um, a magazine
Man: A magazine?
Boy: You’re supposed to say “How much?!”
Man: Oh, uh, how much?
Boy: Seven cents
Man: Seven ce—
Boy: Now say “I’ve only got—”, now say “I’ve only got six.”
Man: Oh, I’ve only got six cents
Boy: That’s tough
Man: What’s tough?
Boy: Life!
Man: What’s life?
Boy: A magazine
Drink Water, drink plenty of water!